Wiosna, ach to ty...

Wiosna idzie [Ewa Szelburg-Zarembina]

Przyleciały skowroneczki
z radosną nowiną,
zaśpiewały, zawołały
ponad oziminą:
- Idzie wiosna! Wiosna idzie!
Śniegi w polu giną!
Przyleciały bocianiska
w bielutkich kapotach,
klekotały, ogłaszały
na wysokich płotach:
- Wiosna! Wiosna idzie!
Po łąkowych błotach!
Przyleciały jaskółeczki
kołem kołujące,
figlowały, świergotały
radośnie krzyczące:
- Idzie wiosna! Wiosna idzie!
Prowadzi ją słońce!

WIOSNA [Bolesław Leśmian]

Młode jeszcze gałęzie tężą się pokrótce

 W zielonej, pniom dla znaku przydanej obwódce.

 Kwiaty, kształt swój półsennie zgadując zawczasu,

 Nikłym pąkiem wkraczają w nieznaną głąb lasu.

 W dali - postrach na wróble przesadnie rękaty

 Z zeszłorocznym rozpędem chyli się we światy,

 Jakby chciał paść w ramiona pobliskiej cierpiałki,

 Co naprzeciw cień w skrócie rzuca w piasek miałki.

 W obłoku - obłok drugi napuszyście płonie.

 Wróbel łeb zaprzepaszcza w swych skrzydeł osłonie,

 jak gdyby nasłuchiwał, co mu dzwoni w sercuś

świat, zda się, dziś nam nastał, a na pola szczercu,

Gdzie zieleń swym wyrojem omgliła rozłogi,

 Bocian, pod prostym kątem załamując nogi

I dziób dzierżąc wzdłuż piersi dogodnie, jak cybuch,

 Kroczy donikąd, w słońca zapatrzony wybuch,

 Co skrzy się, że go okiem zgarnąć niepodobna,

We wszystkich rosach naraz i w każdej z osobna.